Tea Time

Na stronie internetowej szkoły języka angielskiego „Speed” pojawił się ciekawy tekst na temat brytyjskiego zwyczaju picia herbaty. We wstępie do materiału pt.: „Angielska herbata to styl życia!” czytamy: „Tea Time najlepiej przetłumaczyć na język polski jako podwieczorek lub wczesną kolację. Pomimo, że zwyczaj ten określany jest jako five o’clock, Brytyjczycy zasiadają do herbaty i kanapek czy ciasta dopiero ok. 18, gdyż w takich godzinach docierają do domu po zakończonej pracy.”

W dalszej części autor przedstawia statystyki dotyczące spożycia herbaty w Wielkiej Brytanii i historię angielskiej herbaty z mlekiem. Wyjaśnia, że w dawnych czasach herbata była bardzo droga i dlatego „Mniej zamożni Brytyjczycy znaleźli rozwiązanie – do herbaty dolewano ok. 1/5 objętości filiżanki mleka, które w tamtych czasach było tanie. Im bardziej zamożny obywatel Wysp, tym mniej mleka znajdowało się w filiżankach jego herbaty podawanej gościom. Prawdziwi bogacze podawali czystą, czarną herbatę. Dopiero sprowadzenie sadzonek herbaty do Indii i poznanie tamtejszych odmian herbaty dało Wielkiej Brytanii możliwość odcięcia się od drogich dostaw pochodzących z Chin.”

Od nas dodamy, że najczęściej Anglicy piją tzw. English Breakfast – mieszankę herbat o mocnym aromacie i wyrazistym smaku. Jest to mieszanka herbat chińskich i indyjskich, ma dużą zawartość teiny, dzięki czemu jest idealną alternatywą dla porannej kawy.

Funkcjonują dwie wersje pochodzenia mieszanki English Breakfast. Według jednej została skomponowana w… Szkocji. Przepis na nią opracowano w połowie dziewiętnastego wieku, kiedy to królowa Wiktoria zapoczątkowała tradycję spożywania porannej herbaty. Jej orzeźwiający smak doskonale pobudzał i pomagał ożywić zmysły stępione przez senną brytyjską pogodę.

Według innej wersji, narodzin English Breakfast należy szukać w Nowym Jorku. To tutaj, angielski aptekarz – Richard Davies, postanowił rozkręcić herbaciany interes i po kilku miesiącach odniósł oszałamiający sukces. Pomogła mu w tym opracowana przez niego mieszanka którą nazwał właśnie „Angielskim śniadaniem.”