Żeń-szeń – ludzki korzeń

Żeń-szeń – (Panax ginseng C.A. Meyer), nazywany jest także ginsengiem lub wszechlekiem – gatunek reliktowej byliny z rodziny araliowatych – to opis encyklopedyczny. Medycyna chińska stosuje go na wiele chorób, w połączeniu z zieloną herbatą działa ponoć jako afrodyzjak.

Nazwa tego korzenia pochodzi z języka chińskiego (rénshēn), w którym oznacza „ludzki korzeń” lub „korzeń-człowiek” (ze względu na jego kształt przypominający ludzką postać).

Pierwsze wzmianki pisane o żeń-szeniu pochodzą z Chin z I w. p.n.e. Do Europy ta lecznicza roślina trafiła z Japonii za sprawą holenderskich kupców w roku 1610. Dziko występuje w północno-wschodnich Chinach, na północy Półwyspu Koreańskiego, w Japonii i wschodniej części Rosji. Obecnie żeń-szeń uprawia się na plantacjach.

Aby żeń-szeń nadawał się do sprzedaży musi rosnąć od 6 do 8 lat. Zbiór odbywa się, gdy korzenie osiągają ok. 15 cm długości i średnicę 2 cm. Pierwotnie konserwowanie korzeni polegało jedynie na suszeniu. Obecnie, przed suszeniem, korzenie poddawane są sterylizacji parą wodną o temperaturze 120 – 130 °C przez około dwie godziny. Otrzymany surowiec to „ginseng czerwony” (ma połyskującą, czerwoną powierzchnię). Zaś „ginseng biały”, suszony w 100 °C, otrzymywany jest z okorowanych korzeni, poddanych działaniu dwutlenku siarki.

Korzeń żeń-szenia używany jest do sporządzania naparów, które mają wspomagać pamięć, koncentrację, skracać czas reakcji, zwiększać odporność na stres i aktywować siły witalne całego organizmu. W medycynie tradycyjnej stosuje się go w leczeniu anemii, cukrzycy, zaburzeń snu i nerwicy. Ma zastosowanie jako środek wzmacniający, redukujący nadwagę i odtruwający oraz obniżający ciśnienie krwi. Poprawia funkcjonowanie układu immunologicznego. Ponadto wpływa na obniżenie poziom cukru we krwi oraz działa antynowotworowo – ma właściwości antyoksydacyjne.

Napar przygotowujemy w następujący sposób: jedną łyżeczkę suszonego korzenia zalewamy wodą o temp. 96 °C. Zaparzamy od 4 do 7 minut.